شاهنامه درخشان‌ترين نمونه‌ی شعر داستاني فارسي است؛ اما شمار پژوهش‌هايي كه درباره‌ي ويژگي‌هاي ادبي و فرهنگي آن انجام شده است، بسيار كمتر از نوشته‌هايي است كه به ويژگي‌هاي ملي، استوره‌شناسي و تاريخي اين اثر مي‌پردازند. فردوسي در فرهنگ دشوارپسند و دانشورانه‌اي زندگي مي‌كرد كه هر سخن بيهوده‌اي، شعر پنداشته نمي‌شد؛ بنابراين، سخنور ملي ما به باريك‌بيني‌هاي زباني و استواري سخن اهميت مي‌داد؛ زيرا مي‌دانست كه آسان‌گيري در اين كار، او را آماج خرده گيري نكته‌سنجان و نكته‌بينان خواهد ساخت.